حسگرهای لیزری هرگونه اختلال در فیبر نوری را شناسایی و بزرگی و جهت لرزش‌‌ها را به سروری ارسال می‌کنند. این سیستم نه تنها می‌‌‌تواند انواع مختلف امواج لرزه‌ای (و در نتیجه میزان جدی بودن خطر) را تشخیص دهد ، بلکه می‌‌‌تواند لرزه‌‌هایی بسیار کوچک یا محلی را که ممکن است محسوس نیز نباشند، مشخص کند.

تشخیص‌‌های مبتنی بر فیبر نوری جدید نیستند. پیش از این از آن‌‌ها به‌عنوان حسگرهای صوتی استفاده می‌‌‌شد. در این مورد ، آن‌‌ها باید درون سیمان پیچیده می‌‌‌شدند یا به سطحی می‌‌‌چسبیدند یا اطمینان حاصل می‌‌‌شد که به زمین چسبیده‌اند. بدین طریق تشخیص ناخالصی‌‌ها در سیگنال آسان‌تر می‌‌‌شد.

در روش جدید این پژوهشگران ، نیازی به ساکن کردن فیبرهای نوری نیست و صرفا خطوط فیبر نوری که درون لوله‌‌های پلاستیکی هستند ، کافی خواهند بود. به این ترتیب استفاده و نصب این حسگرها بسیار آسان‌تر و ارزان‌تر هستند.

چالش‌‌های بسیاری در مسیر تحقیقات در مورد این طرح قرار دارد. یکی از این چالش ها فراگیر بودن خطوط فیبر های نوری هست ؛ بنابراین ممکن است مناطق روستایی یا کم‌جمعیت‌تر که فیبر نوری ندارند ، مشمول این طرح نشوند. تاکنون تنها جایی که این طرح استفاده شده و کاربردی بودن آن ثابت شده است ، حلقه‌ای سه مایلی در اطراف دانشگاه استنفورد است.

اجرای شبکه‌ای از حسگرها در سطح یک شهر بسیار چالش برانگیز خواهد بود. با این وجود این طرح ، ارزان‌تر از توسعه‌ی سنسورهای اختصاصی خواهد بود. علاوه بر این ، چون هر قسمت از فیبرهای نوری در این فناوری ، در حال جمع‌آوری دیتا هستند ، این روش دقت بسیار زیادی خواهد داشت و مجموعه‌ای از اطلاعات زمین‌لرزه‌ای را در اختیار ما قرار خواهد داد که پیش از این سابقه نداشته است.

منبع : ENGADGET